Η συμβατική σοφία υποστήριζε επί μακρόν ότι τα ένζυμα των φρούτων -όπως η βρομελίνη του ανανά- δεν επιβιώνουν στο ταξίδι μέσω του πεπτικού συστήματος λόγω της γαστρικής οξύτητας. Με άλλα λόγια, όλοι εμείς που απολαμβάνουμε φρέσκο ανανά για να βοηθήσουμε την πέψη μετά από ένα γεύμα μπορεί να μασουλάμε ευσεβείς πόθους. Πρόσφατη έρευνα όμως αποδεικνύει τη δύναμη -και την επιμονή- της βρομελίνης, τουλάχιστον στα ποντίκια.
Οι επιστήμονες του Duke διαπίστωσαν ότι το ένζυμο φτάνει άθικτο στο παχύ έντερο, ελεύθερο να χαρίσει αντιφλεγμονώδη οφέλη που μπορεί να παίξουν ρόλο στην πρόληψη της ελκώδους κολίτιδας. Οι αναδυόμενες έρευνες συνεχίζουν να ενισχύουν την υπόθεση ότι η βρωμελίνη - και άλλα ένζυμα φρούτων (η ακτινιδίνη του kiwi' και η παπαΐνη της παπάγια) μπορούν ενδεχομένως να έχουν οφέλη και για την ανθρώπινη υγεία.
Οι επιστήμονες του Ντούκ έδειξαν τώρα ότι οι δραστηριότητες αυτών των ενζύμων ποικίλλουν σε συνάρτηση με την ανατομία των φυτών. Για παράδειγμα, ο παρακάτω πίνακας δείχνει ότι για τον ανανά η υψηλότερη δραστηριότητα βρίσκεται στη σάρκα, ενώ λιγότερο στη φλούδα και τους μίσχους (καλά νέα για τους καταναλωτές, καθώς αυτό είναι το μέρος που τρώμε). Η παπάγια, αντίθετα, παρουσιάζει τη μεγαλύτερη δραστηριότητα στη φλούδα και λιγότερη στη σάρκα. Γιατί τα διάφορα τροπικά φυτά κατανέμουν τόσο διαφορετικά τα ένζυμά τους; Χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά προς το παρόν η Dole θα συνεχίσει να συνεργάζεται με πανεπιστήμια που βρίσκονται στην πανεπιστημιούπολη του NCRC για να διερευνήσει τον τρόπο παραγωγής αυτών των ενζύμων και τα πιθανά οφέλη για την ανθρώπινη υγεία.
Δημοσιεύθηκε 1 Μαρτίου 2013
